من از میان تنهایی هایم

هزار و یکشب نیایش ها را می جستم

همه ئ شب تاریک بود

حتی ستاره ها هم در جامه ئ مخملین

آرام خفته بودند .

لحظه هایم را به تپش خشک مشتهایم سپردم

انتظار شاداب باغ کودکیم

به حرارت روشن انگشتانم رسید .

ناگهان ، در بیراه های تردید و شک ،

میان تنهایی های مخفی شده ئ هزار و یکشبم

تو به من پیوستی .

صدای گام های نفسهایت

با یاد چهره ئ زیبای تو در خواب قاصدک ها ،

به دلتنگی هایم پیوست .

دستم در گیسوی شب رها شد

زمزمه های نیایش از آغوشم پر کشید و

تمامی فضای خالی از ستاره را پیمود تا

با طرحی از تکبیر در اندام من آویزد

و سرانجام

در محزون آهنگ تنهایی ها ما

در کرانه ئ نادیدنی شب

طنین نیایش های آسمانی خویش را

گم کردیم .

اینک میان من و تو

بستر سردی از غربت گشوده شده است

و فراموشی ، هزار و یکشب 

... boloureahsas ...