و هنوز من ، 

پرتو ملایم آفتاب را بر تن سرد لحظه بیدار نکرده بودم که 

دستی لرزان لنگر ساعت را در هیاهوی فراموشی

از بام خاکستری پلک هایم ربود .

و هنوز من ،

چشم نگشوده بودم که

ریشه های تنم تار و پود خفته ئ رویا هایم را لرزاند .

باید رفت .

سفرباید کرد و این چنین بود که ،

سفری کوتاه به وسعت پلک خواب پروانه

در من نوزج گرفت .

... boloureahsas ...